De Koek Is Op: hoe je relatie plots over kan zijn
Stellen komen áltijd te laat in relatietherapie. Meestal één of twee jaar later dan verstandig is, soms meer. Ze hebben al heel wat geploeterd, geprobeerd, gehoopt en verdragen. Bij therapie werkt de tijd in je nadeel; hoe later je komt, hoe meer herstelwerk nodig is. Maar soms is het zelfs daarvoor té laat. Deze maand gebeurde dat een aantal keer in onze praktijk.
Meestal is het de man die compleet verrast wordt door de ernst en de onomkeerbaarheid van de situatie. Uit onderzoek blijkt zelfs dat 25 procent van de mannen de relatiecrisis helemaal niet heeft aan zien komen.
Hoe is dat mogelijk? Vanuit onze ervaring door de houding van beide partners. Ontmoet de Ontkenman en de Opkropvrouw.
De Ontkenman – door Robin
De Ontkenman werkt vaak hard. Buitenshuis. Soms ook aan het huis, in de vorm van een verbouwing. Met de beste bedoelingen, voor zijn gezin.
Ondanks zijn harde werken is zijn vrouw steeds vaker ontevreden, klagerig of humeurig. Hij begrijpt dat niet. Hij slooft zich toch juist uit, maar waardering ho maar. Het is nooit goed.
Hij is druk en denkt “komt wel goed, het zal zo’n vaart niet lopen”. Straks, als [het huis klaar is/de kinderen ouder zijn/het bedrijf draait/…], dan gaat het wel weer beter. Dan is er meer tijd. En zo niet, dan lossen we het dán wel weer op. Hij is nu bezig te presteren op andere vlakken. Zich bewijzen. Hij trekt zijn eigen plan. Haar onvrede maakt dat hij harder zijn best gaat doen – in wat hij al deed.
Haar klachten irriteren hem ook. Hij begrijpt het niet en dan sluit hij zich er juist verder voor af. Hij denkt pragmatisch en kan sowieso niet goed tegen ‘gezeur’. Dat heeft hij vroeger thuis al genoeg gehad. Of daar was juist helemaal geen ruimte voor. Gevoelens negeert hij. Zo heeft hij dat zijn vader zien doen.
Een relatie is er gewoon, net als bij zijn ouders thuis vroeger. Zij zorgt meer dan hij voor het huishouden en de kinderen. Hij heeft daar minder tijd voor. In het weekend moet hij echt bijkomen (of klussen of werken). Zijn vrouw staat er dan veelal alleen voor met de kinderen. Soms heeft hij oude gewoontes om te ‘ontspannen’, zoals overmatig alcoholgebruik, uitgaan of barst hij uit. Zij heeft daar grote moeite mee, dat heeft ze in het begin wel vaker aangegeven. Maar nu hoort hij haar daar al een tijd niet meer over.
Zij wilde toen ook in therapie, maar daar wilde hij niet aan. Niet nodig, niks voor hem, het gaat toch goed?! Felle ruzies zijn er immers niet (meer).
Dan valt opeens een bom: zij zit het niet meer zitten om bij hem te blijven. Ze wil alleen nog in therapie met hem praten. Hij wordt wakker en schakelt naar crisisstand. De relatie is nu prioriteit nummer 1. Ze komen samen naar therapie.
In het eerste of tweede gesprek blijkt: zij kan er niet meer in geloven. Ze wil niet meer -of wel, voor de kinderen- maar ze kan niet meer. Er is iets gebroken. Hij wil nu wel, maar er is niets om op te lossen. Hij blijft geschokt, gedesillusioneerd of kwaad achter. Voelt zich geruïneerd, verraden en wanhopig. Zijn toekomst blijkt verleden geworden.
De Opkropvrouw – door Samadhi
De Opkropvrouw probeert alles uit het leven halen. Ze wil een carrière en een goede moeder zijn voor haar jonge kinderen, die meestal nog in de hechtingsfase zitten (in de leeftijd van 1 tot 5 jaar oud). Daarnaast vindt ze het ook belangrijk dat ze creatief is, er goed uit ziet, sociale contacten heeft en kan sporten en/of yoga beoefenen.
In eerste instantie is ze positief over haar huwelijk of relatie met haar man. In de beginfase werd ze sterk tot hem aangetrokken, ze had een gevoel van thuiskomen. Na verloop van tijd nam de aantrekkingskracht af en kwam het aan op een gevoel van liefde en relatievaardigheden over en weer. Toen de kinderen kwamen, deden zich meer uitdagende situaties voor, zoals het werk, het huis opbouwen en kinderen verzorgen en grootbrengen. Misschien ook ziekte van de kinderen of de partner.
De Opkropvrouw is gewend om veel te dragen. Pas als het écht niet meer gaat, reikt ze uit. Ze wil immers niet lastig zijn en bewijzen dat ze zelfstandig en sterk is. Maar als haar man niet op de juiste manier reageert op vragen of klachten, of als hij niet laat blijken dat hij haar serieus neemt, wat doet ze dan? Misschien klagen, aandringen, bedelen, boos worden, huilen of zich terugtrekken. Als deze manieren van aandacht vragen niet de gewenste uitwerking hebben, zal de Opkropvrouw een uitweg gaan zoeken. Vaak gaat dit stil en onopgemerkt. Ze heeft het immers aangekaart, maar ja - hij negeert dat, blijft doen wat hij deed of verweert zich verbaal. Dus: ‘laat maar’. Ze gaat wel weer door, op zichzelf. Ze verlegt haar aandacht naar de kinderen, vriendschappen, werk, sport of hobby’s. Of ze zorgt voor zichzelf via yoga, mindfullnes, coaching of therapie. Daar krijgt ze haar persoonlijke aandacht.
Langzaam trekt ze zich emotioneel terug uit de relatie met haar partner. Naar de buitenwereld toe is het gezin, het plaatje, nog compleet. In werkelijkheid, achter de voordeur, is er een dynamiek gaande van verwijdering tussen de ouders. Wat er dan vaak gebeurt, is dat de kinderen gedragsproblemen gaan vertonen. De niet geuite woede van mama komt er bijvoorbeeld uit via het zoontje van 4. Opeens is er dan iets mis met het kind. Terwijl het werkelijke probleem ligt bij de emotionele onrijpheid van moeder en het ongezonde relatiesysteem. De Opkropvrouw die niet heeft geleerd, vanuit haar eigen jeugd, hoe ze op een gezonde manier grenzen kan aangeven. Hoe ze uiting kunt geven aan wat ze nodig heeft.
Innerlijk maakt ze de balans op. Ze wil af en toe vrijaf van haar taak als moeder, omdat de rest van haar leven zoveel vraagt. En door haar partner voelt ze zich niet voldoende gesteund en gezien. Wat verliest ze eigenlijk als ze weggaat? Ze heeft sowieso het gevoel dat ze er alleen voorstaat, en ziet haar partner vooral als een extra kind in huis. Hoop op verandering heeft ze niet. Steeds weer die kleine teleurstellingen… Ze verlangt naar rust en liefde. Opeens ziet ze een andere toekomst voor zich. Soms concreet door een collega, buurman of sportmaatje die wel tijd voor haar neemt, emotionele aandacht geeft en luistert. Soms op zichzelf, maar ook dat lijkt een beter leven dan met de last van haar partner.
Ze is er klaar mee en wil geen moedeloos makende discussies meer met hem. Te vaak een muur getroffen. Ze stelt een ultimatum: alleen met een therapeut erbij wil ze nog praten. Bij de therapeut merkt ze dat er geen weg terug meer is. Ze kan het niet meer opbrengen. Ze lijdt al langer, en ondanks alle moeilijkheden die dat met zich meebrengt, wil ze uit de relatie stappen op zoek naar een betere. Ze ziet hem nog huilen, maar merkt dat haar hart voor hem koud geworden is…
Hoe verder?
Het stel gaat de scheiding praktisch regelen: tijdelijke tweede woonadressen, afspraken over het zien van de kinderen, het huis, de financiën. Diepe emotionele verwondingen. Ze hopen opnieuw op thuiskomen, elders. En op een nieuwe, heel andere toekomst. Wat blijft zijn de ongeziene relatiepatronen die onvermijdelijk terugkomen. De kans op het falen relaties na scheiding is geen 50, maar 75 procent…
Tijdig bouwen aan (herstel van) vertrouwen, aan relatie-inzicht en communicatie? Kom voor crisisbegeleiding of onderhoudsgesprekken om je relatie goed te houden of te maken.
www.liefdeinzicht.nl