In het 'nu' leven, is dat wel zo belangrijk?
““Ik kijk niet achterom, daarom weet ik niet waarom””
“Alles wat we onderdrukken, wreekt zich”
“The healing is inside the wound, not in bypassing it. Feeling is healing.”
‘Helemaal in het nu leven’. Het lijkt het spirituele wondermiddel van onze tijd. Maar waarom lukt deze liefdesrelatie met deze partner dan (weer) niet, nu? En hoezo geef ik mijn kinderen dezelfde behandeling als ikzelf kreeg, terwijl ik me juist rotsvast had voorgenomen het nu beter te doen? Wat je even vergeten was: repetition compulsion…
We horen het regelmatig in onze praktijk: “Waarom zou ik mijn eigen verleden moeten kennen en begrijpen? Al dat gespit… ik leef liever in het nu!” Dat klinkt waterdicht. Amper een speld tussen te krijgen. En inderdaad, in deze tijd van ‘nu’ en ‘straks’ is ‘toen’ niet heel populair.
(tekst gaat verder onder de foto)
Waarom zou je eigenlijk ook stil wil staan bij wat is geweest, als je juist vooruit wil in je leven?
Omdat de geschiedenis zich -helaas- herhaalt als ze niet gezien, begrepen en geheeld is. “We repeat what we don’t repair.” Mensen herhalen onbewust wat ze hebben meegemaakt en ondergaan tijdens hun eigen opvoeding. Als geliefde kiezen we partners met wie we ons eigen ongeziene verhaal van vroeger opnieuw kunnen waar-maken. En als ouders projecteren we onze onverwerkte emoties, niet geziene en doorvoelde eigen verwondingen en vernederingen en onvervulde behoeftes op onze kinderen of familieleden. Repetition compulsion in vaktaal.
Sommigen proberen hieraan –zonder succes- te ontkomen door zich te distantiëren van hun verleden. Het verleden is maar een ‘verhaal’, volgens hen. Ze willen het ‘afsluiten’. Zij leggen de nadruk op in-het-nu-leven. Maar wat is dit ‘nu’ als we ons verleden op de toekomst projecteren? Wat niet doorvoeld, erkend en geheeld is, neem je mee. Het vormt een innerlijke blauwdruk. Die vroeg of laat alsnog boven komt. Je trekt voortdurend problemen aan en creëert die opnieuw, terwijl je juist hoopt en meent een nieuwe start te maken.
Het resultaat van een niet erkend stuk van jezelf is altijd hetzelfde: een onbewust uitleven of afreageren van de eigen onderdrukking, vernedering of verlating op je partner en kinderen. Of hen onbewust beladen met jouw buitenproportionele reservoir aan onvervulde kind-behoeftes, zoals troost, begrip, goedkeuring of geruststelling. Partners en kinderen moeten alsnog de goede ouders worden waarvan (het kind in) de volwassene niet wil accepteren dat hij ze zelf niet heeft gehad en nooit zal hebben.
Het uitleven van eigen onbegrepen en onvervulde stukken beperkt zich niet tot geliefden en gezinnen. Op grotere schaal resulteert dit in (politieke) oorlogen met vele slachtoffers. De gemene deler: het eigen lijden wordt afgewenteld en doorgegeven, terwijl men krampachtig probeert om heling te bereiken.
Vrede –in kleine en grote kring- begint bij jezelf echt kennen en doorvoelen. Niet vanuit een masochistisch lijden, door onszelf te hertraumatiseren. Maar door creatief lijden, dat maakt dat we groter worden dan onze pijn en transformeren. Daarvoor is tijd en ruimte nodig. En het geluk om in een omgeving te leven waar je de kans hebt om hier aandacht aan te besteden.
In onze praktijk helpen we partners die merken dat ze met elkaar in een ouder-kind-relatie gekomen zijn, in plaats van de gelijkwaardige volwassen liefdesrelatie die ze voor ogen hadden. Een zorg-en-leun-relatie, eenzijdig of tweezijdig. De rollen zijn vast verdeeld. Het belangrijkste kenmerk: alle polariteit –en seksualiteit- ontbreekt. De liefdesrelatie bloedt langzaam dood.
Anderen komen uit een nest waar via conflict werd ‘gerelateerd’. Zij herhalen die vorm van negatieve hechting met hun partner of kinderen. Daardoor duikt er voortdurend weer frustratie, onrust, verwijdering en strijd op - in het nu. Veel energie gaat zitten in strijd en herstel, totdat de rek eruit is en de wil om de scherven weer te lijmen definitief ontbreekt.
Het is pijnlijk om vast te stellen dat je liefdesrelatie (ook) met deze partner (weer) niet lijkt te lukken. Of dat je als ouder die het heel graag anders -beter- had willen doen, moet toegeven dat je jouw kinderen dezelfde behandeling geeft die je zelf als kind hebt gehad.
Goddank is er dan de relatiecrisis! Oftewel: de onvermijdelijke mogelijkheid om een ontwikkelstap te maken die eerder niet gemaakt is. Partners en kinderen worden Meesters. Let the healing begin.
Onze klanten zijn dapper genoeg om werkelijk stil te staan bij wat niet goed loopt. Helder genoeg om te zien dat hun partners en kinderen een spiegel zijn voor hun eigen groeikans. En liefdevol genoeg om het werk op zich te nemen om hun kinderen (en hun eigen innerlijk kind) alsnog meer aandacht, zorg, begrip en levensruimte te geven. Zij doorbreken de keten van generaties en nemen de helingstaak op zich.
Deze mensen komen hun verleden onder ogen, juist om écht in het nu te kunnen leven. Zij doorbreken de keten van transgenerationele last, klaar om volwassen liefde te leven.
Wil jij jezelf bevrijden van wat jou beperkt in de vermogen om jezelf en anderen lief te hebben? Je bent van welkom in onze praktijk! www.liefdeinzicht.nl
LEESTIP | David P. Celani schrijft helder over dit onderwerp:
"Many children are the innocent victims of their parent's unconscious processes. The vast majority of parents want a good life for their children, yet the hidden power of their wounded self emerges the moment they have children of their own. This happens without warning, because prior to having children, their unconscious had no "actors" to remind them of their childhood role in their original family. However, the moment they have children their unconscious comes alive and begins to re-create their earlier family system, with each of their own children taking on the rol of either themselves or a sibling. Thus the child with parents who had difficult childhoods of their own is born into a predetermined interpersonal universe where he or she is gradually defined in the same way that their mother of father unconsciously remembered him- or herself or one of their siblings.”
Celani’s boek ‘Leaving Home - the Art of Separating from your Difficult Family’ is, hoewel geen feelgood-materie, een absolute aanrader. Het geeft diepe en doorleefde inzichten van een ervaren psychotherapeut over hoe mensen in de psychiatrie en bij therapeuten belanden. Over waarom schijnbaar succesvolle mensen toch geen relaties aan kunnen gaan. Over waarom ouders hun kinderen tot op volwassen leeftijd klein en ondergeschikt houden. En over waarom mensen maar niet met hun eigen droom of levendigheid in contact kunnen komen, of deze opgeven - en zo niet tot bloei kunnen komen. Een masterpiece, waar wij ook mee werken.